“Η βία”, έγραφε ο Μαρξ, “είναι η μαμή κάθε παλιάς
κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούργια”. Οι επαναστάτες, όμως, δεν
αγαπούν την βία. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία στην οποία η βία δεν θα
έχει καμιά θέση. Και αυτό δεν είναι απλά και μόνο ένα σχήμα λόγου.
Η
Οκτωβριανή Επανάσταση, για παράδειγμα, ήταν σχεδόν αναίμακτη. Τα
περισσότερα κτίρια -αποθήκες, στρατόπεδα, καταστήματα, εργοστάσια-
καταλήφθηκαν από τα μέσα, από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους
φαντάρους, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Μόνο οι κορυφές τις
γραφειοκρατίας χρειάστηκε να καταληφθούν με εφόδους απ' έξω -αλλά και
αυτές παραδόθηκαν, λόγω της αποδυνάμωσης της κυβέρνησης, κατά κανόνα
χωρίς συρράξεις.
Η μοναδική σχεδόν εξαίρεση ήταν τα Χειμερινά
Ανάκτορα, η έδρα της κυβέρνησης, αλλά και εκεί η βία ήταν ελάχιστη. “Οι
νεαροί ευέλπιδες που πιάστηκαν αιχμάλωτοι μετά την κατάληψη των
Χειμερινών Ανακτόρων”, γράφει ο Ε.Χ.Καρρ στην Ιστορία της Σοβιετικής
Ένωσης, “αφέθηκαν ελεύθεροι αφού υποσχέθηκαν να μην ξανασηκώσουν τα όπλα
τους κατά του λαού”.
Ακόμα και μετά την επικράτηση της
επανάστασης το νέο καθεστώς συνέχισε να επιδεικνύει μια τρομαχτική ανοχή
απέναντι στους παλιούς της εχθρούς. “Ο Κρασνόφ, ο λευκός στρατηγός που
βοήθησε τον Κερένσκι (τον πρωθυπουργό της παλιάς κυβέρνησης) να
οργανώσει την παιδαριώδη του αντεπίθεση”, γράφει ο Καρρ, “αφέθηκε
ελεύθερος αφού έδωσε τον λόγο του να μην στραφεί ποτέ πια κατά του
σοβιετικού καθεστώτος”.
“Τρομοκρατία όπως εκείνη των Γάλλων
επαναστατών” έλεγε ο Λένιν, δέκα μέρες μετά τη νίκη του Οκτώβρη, “εμείς
δεν χρησιμοποιούμε και ελπίζω ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ... Όταν
κάνουμε συλλήψεις λέμε: Θα σας αφήσουμε ελεύθερους αν υπογράψετε ένα
χαρτί ότι δεν θα επιδοθείτε σε σαμποτάζ. Και πράγματι πολλοί δέχονται να
υπογράψουν”.
Σε αντίθεση με εμάς, οι καπιταλιστές δεν έχουν και
δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα με τη βία. Το σύστημά τους είναι
οικοδομημένο κυριολεκτικά πάνω στο αίμα, στον πόνο και τον θάνατο.
Η
τρομοκρατία της λαιμητόμου με την οποία ξεμπέρδεψε η αστική τάξη τους
λογαριασμούς τους με τους βασιλιάδες, τους πρίγκιπες, τους επισκόπους
και τα άλλα καθάρματα του παλιού καθεστώτος την εποχή της Γαλλικής
Επανάστασης έδωσε τη θέση της, αμέσως μετά, σε ένα καθεστώς τρομαχτικής
βίας με θύματα αυτή τη φορά τους απλούς ανθρώπους.
Οι
καπιταλιστές καταφεύγουν στην ίδια ωμή, μαζική βία κάθε φορά που
κινδυνεύει η κυριαρχία τους. Ο στρατηγός Κρασνόφ ξέχασε μέσα σε λίγες
μόνο μέρες τον λόγο του να μην στραφεί ενάντια στο σοβιετικό καθεστώς.
Λίγες βδομάδες μετά την “υπόσχεση” βρέθηκε στο αρχηγείο των Λευκών -του
στρατού των κάθε λογής αναπολητών του παλιού καθεστώτος, που σε
συνεργασία με τις Μεγάλες Δυνάμεις προσπάθησαν να καταπνίξουν την
επανάσταση.
Καταστολή
Οι Μπολσεβίκοι αναγκάστηκαν,
παρά τη θέλησή τους, να καταφύγουν στα όπλα για να αποκρούσουν την
επίθεση αυτή και να προστατέψουν και την επανάσταση και τους πληθυσμούς
της Ρωσίας από τη σφαγή. Την ίδια εποχή στην “ελεύθερη Αμερική” τα
αφεντικά έστελναν τους μπράβους -τους διαβόητους Πίνκερτον- και την
Εθνοφρουρά για να πνίξουν τις απεργίες στο αίμα. Η εργατική τάξη εδώ
στην Ελλάδα έχει γνωρίσει πολύ καλά, ξανά και ξανά, με τα Μακρονήσια, το
παρακράτος, τις Χούντες και τα ΜΑΤ της δημοκρατίας τη βία των
αφεντικών.
Η κυβέρνηση και τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης πιέζουν
σήμερα την αριστερά να “καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται”.
Πρόκειται για καθαρή υποκρισία: το πράσινο φως στη Χρυσή Αυγή δεν το
έδωσαν τα γιαούρτια ενάντια στον Πάγκαλο, το δίνουν τα ρατσιστικά
πογκρόμ του Δένδια ενάντια στους μετανάστες. Τα γκαζάκια των Πυρήνων της
Φωτιάς έχουν καταστρέψει μερικές τζαμαρίες -από τα δακρυγόνα της
αστυνομίας έχουμε τουλάχιστον ένα νεκρό. Τα γκλομπ των ΜΑΤ προφανώς δεν
περιλαμβάνονται στην “βία από όπου και αν προέρχεται”: αυτό που ζητάνε
από την αριστερά είναι να καταδικάσει το κίνημα, να καταδικάσει τον
κόσμο που αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών.
Η
αριστερά έχει χρέος, αν σέβεται τον εαυτό της, να κάνει ακριβώς το
αντίθετο: καταδικάζουμε την βία των καπιταλιστών, του κράτους τους και
των παρακρατικών ή ναζιστικών συνοδοιπόρων τους. Και στεκόμαστε στο
πλευρό αυτών που αντιστέκονται -ακόμα και όταν διαφωνούμε με την ταχτική
που ακολουθούν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου